Waarom ik niet van vrouwencirkels hou

Heel eerlijk? Ik hou niet van vrouwencirkels, echt niet. Of toch in ieder geval niet van het soort dat ik al meer dan eens mocht ervaren. Vaak voelden die voor mij heel zweverig of was er meer dan een voor mij gezonde en verteerbare portie kitsch. Ook was het al eens een pleidooi tégen mannen of leken de vrouwen in kwestie zó vol van zichzelf dat ik er spontaan een beetje uitslag van kreeg.

Ik besloot dat het wel aan mij zou liggen, dat ik misschien niet vrouw genoeg was en dat vrouwencirkels daarom gewoon niet aan mij besteed waren. Want de andere vrouwen leken zich immers wél kostelijk te amuseren op zo'n avond.

Gelukkig mocht ik doorheen de jaren daarna heel wat andere vrouwen ontmoeten. En het was in die ontmoetingen dat ik een waarheid ontdekte die een pak eerlijker was voor mezelf: ik herken mezelf wél in vrouwen. Alleen niet in het soort dat ik eerder mocht ontmoeten op zo'n avonden. En dat is oké.

Ik had te ontdekken dat ik nu eenmaal een vrouw met pit en veeeel energie ben. Dat ik heel gepassioneerd ben in wat ik doe, graag met zingeving bezig ben en daarin wel graag met de voetjes op de grond blijf. Ik hou van oplossingericht denken en snel vooruit gaan.

Ik dacht vaak dat dit me 'minder' vrouw maakt, want die eigenschappen worden vaak aan mannen toegekend. Ondertussen weet ik dat het gewoon delen van mezelf zijn. En dat ik naast deze delen, ook heel wat andere heb.

En ondertussen weet ik ook dat ik daar niet alleen in ben. In de vrouwen die ik de laatste jaren ontmoette, zag ik een heerlijke combinatie van een down-to-earth & hands-on mentaliteit, bakken creativiteit, heel veel zorgzaamheid en nog meer warmte. Vrouwen die naast het vele doen, ook heel erg genieten van (samen) zijn en zichzelf in de diepte willen ontmoeten.

Met zo'n vrouwen kom ik heel graag samen. Om elkaar te ontmoeten, om authentiek te verbinden, om het te hebben over kracht én rust. Om even hard te mogen knallen als te mogen ontspannen. Om niet alleen te doen, maar ook te mogen zijn. Samen te mogen zijn.

Want zo kan ik mezelf in jou (h)erkennen. En jij jezelf misschien in mij. Dat zou ik zalig vinden.

Wees dus ontzettend welkom. Tot dan.